Rozdział 6 - Kłamstwa, pobudka, przebaczenie.

Rozdział 6 

„Kiedy ktoś ustami wypowiada kłamstwa,

 często prawdę mówi oczami.”

~Agatha Christie

Wiele razy słyszałam, że oczy są zwierciadłem duszy... ale co ma powiedzieć człowiek, który umie kłamać tak dobrze, że nawet w oczach nie zobaczysz tego co naprawdę myśli, czuje.... Z własnego doświadczenia wiem, że tylko prawdziwy  kłamca może nauczyć się kłamać każdą cząstką swojego ciała. Wymaga to od nas niezmiernego wysiłku, ale w wielu sytuacjach popłaca.  Nauczyłam się kłamać już dawno. A teraz robię to cały czas. Cały czas okłamuję Ronalda Weasley'a, od dwóch miesięcy po naszym ślubie....Ktoś powiedziałby, że jestem idealnym kłamcą, ale ….to nie jest prawda. Idealnego kłamcy nie rozszyfruje nikt. A na świecie, gdzieś tam daleko ode mnie jest człowiek, który zna mnie na wskroś. Wie kiedy kłamię, mimo ze opanowałam tę sztukę prawie do perfekcji.Jest jeszcze to prawie..... On przez rok zdołał poznać mnie tak bardzo, ze wie kiedy jest to „prawie”, bo przecież prawie robi wielką różnice. Mówił, że kiedy kłamię mrużę oczy, nos, albo wbijam paznokcie w palce. Potrafię utrzymać kontakt wzrokowy,m ale kiedy kłamie dla żartów to  na moje usta wkrada się lekki uśmiech, który on zawsze wyłapuje...wyłapywał. 
Dwa miesiące nie wierzę, że jestem w stanie tyle okłamywać mojego przyjaciela, męża, dawnego mężczyznę swojego życia. Nie jest to proste, ale ja nie jestem w stanie uwierzyć, że on nic nie wie, nie widzi to niewiarygodne. Ron wbrew pozorom jest inteligentny.... Mój mąż jest wyśmienitym strategiem i umie składać fakty, a nawet ich urywki w całość. Dlatego zastanwaim się jak to się stało, ze jeden z najlepszych aurorów dał doprawić sobie rogi? Fakt, faktem jest wybuchowy, ale jak się okazało potrafi trzymać swój temperament na wodzy o ile tego chce... 
Jak wygląda moje życie po ślubie.... Możnaby rzec, ze normalnie, ale nie. Świetnie udaję, staram się być szczęśliwa, ale pewne wspomnienia z blond-osobnikiem nie dają mi spokoju, z resztą nie wiem nawet czy dałabym radę o nim zapomnieć. On przewrócił moje życie do góry nogami, sprawił, ze to co zawsze ogarniałam sypnęło się niczym domek z kart, a ja w końcu poczułam tak upragnioną adrenalinę. Ronald i ja jesteśmy szczęśliwi, ale kiedy on wyjeżdża na misję, a ja siedzę w domu dopada mnie chandra i nie jest to wpływ pory roku, temperatury, ciśnienia czy innych czynników naturalnych. Już wiem co to jest, starałam się wmówić sobie, że to nie jest to, ale wiem, ze nie uda mi się okłamać samej siebie tak jak ludzi....Tęsknota..... To jest tęsknota posta ludzka tęsknota za tym tlenionym dupkiem, idiotycznym arystokratą, tym popierdolonym twardzielem i zimnym draniem tym jebanym skurwysynem, który tylko dla mnie potrafił być człowiekiem. Mój książę, człowiek ze snów, wymarzony mężczyzna. Byłam pewna, ze nigdy go nie spotkam, aż tu nagle spotykam Malfoya, który po tylu latach nienawiści pokazuje mi innego siebie, pokazuję mi prawdziwego siebie, a ja się w nim zakochuję. Kocham go! Jest moim ideałem, wymarzonym zimnym dupek o sercu bijącym dla mnie.... Tak mi mówił więc dlaczego uciekł? 

30 stycznia 2001

Czuję zapach pieczonej kiełbaski i jakby gotowanych ziemniaków z koperkiem. Widzę mamę i tatę, którzy nakrywają do stołu. Są szczęśliwi, widzą mnie, a ja ich biegnę do nich i przytulamy się. Jem z nimi obiad i czuję,  że chcę tu zostać.
-Nie możesz tu zostać kochanie, musisz tam wrócić,czeka cię wiele przeżyć, ale pamiętaj, ze prawdziwa miłość przetrwa wszystko i wszystko się może zdarzyć.  Nie zagłuszaj głosu serca, sama zadasz tym sobie ból.
Obraz zaczął się rozmazywać, a ja ujrzałam pochłaniającą mnie jasność. Zaparło mi dech w piersiach, otworzyłam oczy i łapczywie nabrałam powietrza. Spotkałam parę niebieskoszarych tęczówek i już wiedziałam, ze wróciłam do świata żywych.
-Witaj, Granger.-powiedział jak zwykle swoim ironicznym tonem-jednak stwierdziłaś, że nie zostawisz nas tutaj w spokoju. I tych swoich przyjaciół. Nawet nie wiesz jak rozpaczali.-dodał z kpiącym uśmiechem.
Chyba zacznę żałować, że wróciłam, ale...przypomniała mi się sytuacja z Ronem.
-Który dziś dzień,Malfoy?
-30 stycznia, wtorek, godzina nie wiem,która siedzę przy tobie prawie bez przerwy od dwóch tygodni, tylko po to żeby Cię wyleczyć. A z reszta, co cię to.... Kogo może interesować życie byłego smierciozercy...
Odwrócił się i już chciał wyjść, pomyślałam sobie, ze chyba nie wie co mówi i złapałam go za rękę. Po moim ciele przeszedł prąd, przyjemny prąd.
-Malfoy, nie pierdol. Nie jesteś smierciozerca. Pomogłeś nam ich schwytać. Oczyściłeś swoje imię. Zacząłeś mieć poważanie wśród czarodzieju już rok temu. Wiec nie gadaj bzdur.-powiedziałam- I nie siedź nade mną bez przerwy nie jestem sierotka Marysia poradzę sobie.
-Nie jesteś kim?
-Ehhh jest taka mugolska bajka o sierotce Marysi, tata zawsze opowiadał mi ja do snu, a z reszta nie ważne. Idź do domu, ogarnij się, zjedz coś, nie chce Cię mieć na sumieniu. A przy okazji, weź mi coś do jedzenia.-dodałam uśmiechając się lekko. Jakby na potwierdzenie tych słów, zaburczało mi w brzuchu.
-Granger, nie wiedziałem, ze hodujesz słonie-powiedział Malfoy i zaraz wybuchł śmiechem. Pierwszy raz widziałam go takiego....TAKIEGO....szczery śmiech i beztroska, a do tego Malfoy w jednym zdaniu...to nie wiarygodne.
-Idź juz sobie.-powiedziałam i obróciłam twarz w stronę ściany wydymając wargi. Podejrzewam, ze wyglądam teraz jak rozpieszczone dziecko, ale trudno, nie będzie się ze mnie śmiał, Malfoy jeden.
-Ojj Granger,Granger, nie udawaj rozpieszczonej pannicy, nie pasuje to do ciebie....Trzymaj.-podał mi parujące spaghetti, a ja zapomniałam o całym świecie. Dorwałam widelec w rękę i zaczęłam jeść. Malfoy siedzi obok i również je, ale robi to w bardziej kulturalny sposób.
Zjedliśmy, a ja czuję się jeszcze lepiej.
-Dziękuję, Malfoy.
-Nie ma za co Granger.- Wyjął różdżkę i odesłał naczynia.- trzymaj się, wracam tu za godzinkę,podejrzewam, że zaraz będziesz miała gości.-dodał z półuśmiechem.
Wstał i ruszył do drzwi. Przymknęłam oczy, rozkoszując się ciszą.
-Przepraszam, Hermiono, za wszystko.-powiedział Malfoy, który odwrócił się w drzwiach. Trzymał za klamkę, ale były nadal zamknięte. Otworzyłam oczy i patrzyłam na niego z niezrozumieniem.
-Za szkołę, za nienawiść, wyzwiska, wojnę, wszystko. I mówię ci to raz, więc lepiej zapamiętaj-dodał tylko.Zdążyłam odzyskać rezon nim wyszedł.
-Przeprosiny przyjęte, Malfoy.-odpowiedziałam uśmiechając się szeroko, a on.... odwrócił się, posłał w moją stronę, uśmiech, taki uśmiech szczery, widziałam go u niego po raz pierwszy... i wyszedł. A ja znów patrzyłam za nim zdziwiona. Moje imię w jego ustach brzmiało tak..... nie to niemożliwe. Pomyślałam i na powrót zamknęłam oczy.

*********************************************
Witajcie, skarby moje kochane :*
TAK DUŻO KOMENTARZY :D AHHH Z TEJ OKAZJI DODAJĘ NOW ROZDZIAŁ ZAMIAST UCZYĆ SIĘ DO OLIMPIADY......

Jestem ciekawa czy mi się udał, bo częściowo pisałam go słuchając wykładu o układach człowieka xD

Mam dla Was propozycję........ Nie wiem jaki tytuł nadać temu opowiadaniu, może macie jakieś pomysły jeżeli tak, to piszcie w komentarzach bądź na gg, jak będę miała kilka propozycji to zrobię ankietę :)

PRZEPRASZAM ZA BŁĘDY, TO MOJA CHOROBA WENERYCZNA xD

Proszę o komentarze :)

Buziaki :*

EDIT: Serdeczne podziękowania dla Dominiki Szymańskiej :) Moja droga Twoje komentarze, to na razie perełka :D Dziękuję, odpowiedziałam pod nimi, jeżeli chcesz przeczytać zapraszam do rozdziału 5 ;)