Rozdział 8 Luty- miesiąc, który wszystko zmieni

Dla Alicji, La_tua_cantante i wszystkich, którzy komentują. Dziękuję.

Rozdział 8 
„Luty- miesiąc, który wszystko zmieni”

„Są w życiu chwile, gdy myśli się, że jest tak źle, iż już gorzej być nie może.
Wtedy właśnie okazuje się... że jednak może.”
~R. Kosik


- Granger, uważam, że możesz już wychodzić.
- Już? Czyli co mi jest, Malfoy?
- Dostaniesz kilka eliksirów i będę cię odwiedzał raz w tygodniu na dwie, trzy godziny. Będę musiał cię badać. Co ci jest? Cóż jakby ci to powiedzieć… W sumie może ci się stać wszystko, jeżeli cię nie dopilnuję i ty sama nie będziesz na siebie uważała. Granger, użyłaś najsilniejszej tarczy, jaka istnieje i oberwałaś czarnomagiczną klątwą od mojego ojca, który cię nienawidzi, jak żadnej innej mugolskiej czarownicy. Uwierz, że mogło ci to nieźle zaszkodzić.
Brzmi wiarygonie, ale i tak mu nie wierzę.
- Malfoy, ja i tak dowiem się prawdy.
- Zajmij się jedzeniem, bo ci wystygnie - powiedział krótko i wyszedł.
Gdyby to wszystko było takie proste. Zajmij się jedzeniem, no naprawdę! Śniłeś mi się, idioto, wczoraj i co, mam zająć się jedzeniem? Ron jest w Mungu, jutro będzie miał operację, a ja mam jeść? Gin jest w ciąży, a ja mam jeść? Harry nie wie co robić, a ja mam jeść?! Rozmawia ze mną tylko Teo, ale ja mam spokojnie jeść...
I co jeszcze do jasnej cholery?! Mam teraz stanowczo za dużo problemów, w ogóle nie jestem w stanie jeść...  Przez cały tydzień, calusieńki tydzień nic się nie działo, wszystko było w porządku, ale wczoraj musiało się coś zdarzyć!  Moje życie nie może być przez dłuższy czas spokojne, czasem mam wrażenie, że wszystko jest do dupy. Cholera jasna! Jestem Granger, czyż nie? Nie mogę mieć wszystkiego w dupie!
Mam wrażenie, że gorzej już być nie może i łudzę się, że tak właśnie będzie.
-Granger...
-Słucham?
Podszedł do mnie i usiadł obok.
-Twój łasic ma właśnie operację i coś nie wyszło Smithowi…Nie wiem co się stało,  ale nie jest dobrze i poprosili mnie, żebym ci to przekazał...
Patrzę na niego i brakuje mi słów. Zawieszam się, mój wzrok traci wyraz, a on patrzy na mnie i chyba nie wie co robić. Nie mam pojęcia czego się spodziewał, ale jeżeli wybuchu płaczu to się pomylił. Zdałam sobie już sprawę, że zawsze, ale to zawsze może być gorzej...
Malfoy przysunął się bliżej i złapał moją dłoń ogrzewając ją swoimi swoimi chłodnymi, aledelikatnymi dłońmi.
- Nie będę cię okłamywał Granger. Nie wiem, co się stanie, ale jakoś to będzie. Być może wszystko się pogorszy,  ale pamiętaj, że zawsze możesz na mnie liczyć.
Pocałował mnie w policzek i zanim zauważyłam, zniknął. Po prostu wyszedł z sali, zostawiając mnie samą z moimi zagmatwanymi myślami. I sercem, które w tej chwili pękało na pół.

***
Do dzisiaj pamiętam ten chłód na swoim policzku. Dotyk jego warg, który był tak lekki, tak ulotny, jak dotyk piórka, czy śnieżnego puchu, ale ja pamiętam to tak wyraźnie... Nigdy nie przewidziałam, że od tamtej chwili moje zmysły będą na Niego reagowały w ten sposób. Nie pomyślałabym nawet, że jeden pocałunek w policzek może po pewnym czasie przewrócić mój, już i tak walący się w tamtym momencie, świat. Jak widać, życie jest pełne niespodzianek, o czym najlepiej przekonałam się w lutym zeszłego roku. Nawet poszukiwania horkruksów i Voldemort oraz jego kochana banda idiotów nie pomieszali tak mojego życia…
Ronald coś przede mną ukrywa. Jestem tego pewna. I dowiem się, co jest jego tajemnicą. 
Harry i Gin jeszcze nic nie wiedzą, a ja boję się im cokolwiek powiedzieć. Ten strach jest paraliżujący. Kiedy już odważę się im wszystko powiedzieć, coś zatrzymuje mnie, zaczynam czuć irracjonalny, obezwładniający, gorszy niż przy ataku dementorów strach. Co się stało z moją gryfońską odwagą? Ze sprawiedliwością, prawdą, prawością,  i cnotliwością?! Gdzie podziały się cechy najlepszej gryfonki?!
Pamiętam słowa piosenki Tiary, które śpiewała na czwartym roku:
„(...) Gryffindor prawość wysławia,
Odwagę ceni i uczciwość (...)”, 
Albo jej piosnki z pierwszego roku, kiedy tak bardzo się bałam, do jakiego domu trafię.
 „(...)Może w Gryffindorze,
Gdzie kwitnie męstwa cnota,
Gdzie króluje odwaga
I do wyczynów ochota (...)”
Gdzie się podziały te cechy?!
Nie wiem jak i kiedy zgubiłam prawdziwą siebie, gra w życie zaczęła mnie nudzić, a odkąd nie ma przy mnie tego cholernego arystokraty, panuje chaos...
Kocham Rona, kocham Rona, kocham Rona... Staram się go kochać całą sobą, ale mimo wszystko część mojego ledwo posklejanego serca zajmuje Malfoy.
Jutro spędzam cały dzień z Ronem, ma w końcu wolne. Ale ja czuję, że jutrzejszy dzień nie będzie taki piękny, jaki się wydaje. Coś wisi w powietrzu…Cóż, idę zrobić obiad, jednak mugolskie przyzwyczajenia dają o sobie znać. Mimo, iż jestem czarownicą to gotowanie w każdej postaci mnie odstresowuje.

***
- Jak się czujesz? Czy wszystko w porządku?
- Tak, tak wszystko spoko Gin, a ty jak się trzymasz?
- Cóż, jakoś to chyba najlepsze określenie. Ron to w końcu mój brat, ale pewnie ty się bardziej martwisz.
- To nie ja jestem w ciąży… - odpowiedziałam ze smętnym uśmiechem.
 Po chwili milczenia Gin zabrała głos:
- Wypisali cię już?
-Tak.
- A co ci jest, kochanieńka? Wiesz już może coś na ten temat?
- Malfoy będzie przychodził na wizyty co tydzień, na kilka godzin. Na razie będzie mi dawał tylko eliksiry. Wiesz Gin, on na pewno ma jakieś podejrzenia, ale nic nie chce mi powiedzieć. Dobra, nie rozmawiajmy teraz o Malfoy'u. Pomóż mi się spakować, skarbeńku, i idziemy na Urazy Magiczne.

- Naprawdę dobrze się trzymasz, ale wiesz, co? Uśmiechnij się.
Wymusiłam uśmiech, choć wiedziałam, ze Gin, zauważyła mój ból.
- Coś mi się wydaje, że najpierw trzeba będzie cię rozweselić. Rodzice są przy Ronie, jak się obudzi na pewno się dowiesz.
- No dobrze.
Zaczęłyśmy powoli pakować moje rzeczy.

********
Witajcie :)
Rozdział dzisiaj z okazji tak pięknego dnia.
Mam nadzieję, że się spodobał.
Zbetowany. :)
Nowy nie wiem kiedy, aktualnie zajmuje się odbudowywaniem życia osobistego...
Buziaki :*