Rozdział 14- Wątpliwości.

Wróciłam.
Niestety niektóre problemy są ciężkie do pokonania.
Rozdział niezbetowany.
Niedługo beta powinna mi go odesłać, więc wrzucę poprawiony.
Wybaczcie mi to ociąganie.
Przepraszam.
Skruszona.
Lili.
Ps. Krótko, wybaczcie, postaram się dodać kolejny szybciej....

Rozdział 14- Wątpliwości. 

Choć właściwie była szczęśliwa, 

to w głębi duszy dręczył ją 

trudny do wyjaśnienia niepokój. 

~Ken Follett

Czasem tak jest, ze nie wiesz co masz zrobić. Czasem napadają nas wątpliwości. Ogromna ich liczba. Niewyobrażalnie duża. Olbrzymia. Nie wiesz co masz robić. Jaką decyzję podjąć. Chodzisz z przyklejonym uśmiechem do twarzy. I grasz. Udajesz. Wcielasz się w rolę. Egzystujesz. Nie wiesz nic już. Wczoraj byliśmy na kolacji. Ja i Ron. Minęło pół roku odkąd jesteśmy małżeństwem. Niesamowite, prawda. Kiedy tańczyliśmy do jednej z piosenek napadły mnie wątpliwości. Może powiedzieć mu prawdę? Może przestać ukrywać kłamstwa. I znów przypomniał mi się fragment piosenki. „Co najlepsze dla nas byłoby, sama nie wiem już.  Czy lepiej słodkim kłamstwem nakarmić Cię, czy prawdą zadać ból? Co najlepsze dla nas byłoby trudno stwierdzić dziś, bo z jednym i z tym drugim ciężko później żyć, trudno żyć.”*  Mam wątpliwości. Cholernie dużo. Całą masę. Ale jednak gram  w tę głupią grę. Codziennie budzę się, witam nowy dzień, liczę, że przyniesie mi coś nowego. Podpowie co mam robić. Pomoże nie zwariować. Z miłości. Tęsknoty. I pragnienia. Chciałabym wyzbyć się emocji. Jestem jak wulkan. Ale nie umiem. Nie umiem tego wykrzyczeć. A może... nie chcę? Sama nie wiem już nic.
Ron...kocham go. Ale ostatnio. Schudł. Znacznie. Bardzo. To do niego nie podobne. Późno wraca do domu. Słyszałam od Pameli, znajomej z Munga, iż często się tam pojawia. Ginny nic nie chcę mi powiedzieć, a w końcu jest Głównym Magomedykiem na dziale urazów czarnomagicznych. I jak ona może nic nie wiedzieć?!
Muszę gdzieś wyjść. Te niebieskie ściany sypialni, doprowadzą mnie do ataku histerii. Nie obchodzi mnie to, że mamy deszczowy czerwiec. Tutaj zawsze pada.  Idę do kawiarni  Zabinich. Wspominałam, że się pogodziliśmy, a dodatkowo, Blaise ożenił się z Parvati Patil. Muszę ochłonąć. I chcę. Tak. Chcę.

***

Marzec, kwiecień, nawet maj minął bez zbędnych komplikacji. Kiedy Ron był na misji, lądowałam u Draco. Kiedy wracał. Byłam cudowną narzeczoną, dziewczyną, kochanką. I tylko jego.  Udawało się nam. Czasem wyglądało to tak, jakby zależało nam tylko na sexie. Ale teraz sama już nie wiem. Jeszcze wczoraj mówił  mi, że kocha. Dziś nie ma czasu, by się spotkać. Och, mam dosyć. Jutro mija pół roku, od początku naszego romansu. Tak 17 czerwca 2000 roku, to już jutro.  Ron nadal jest niczego nieświadomy. Czasem, kiedy się o mnie troszczy, robi niespodzianki, mam wrażenie, że chcę mu powiedzieć prawdę. Ale wtedy wyobrażam sobie, skutki tych słów. I chęć sama przechodzi. Dziś Ron zaprosił mnie na kolację. Nie mogę się doczekać. O Merlinie już 14, muszę się zbierać. Migiem znajduję elegancką sukienkę w dużej, trzydrzwiowej szafie z lustrem. Błękitna, dziewczęca sukienka, z dekoltem  kształcie serca. Szykuje kąpiel, nalewam gorącej wody i płynu owocowego. Dziś...morelowy. Pienię to jednym ruchem różdżki. Och jak się cieszę, że mam dziś wolne. Po ostatniej akcji byłam wykończona. Tydzień polowaliśmy na Mcnaira. No, ale udało się. Jego topór usuną mi rozdwojone końcówki, więc nie narzekam, ale było ciężko. Finnigan i Nott, tradycyjnie poszli ze mną. Wyleczeni, po silnych klątwach Malfoy'a i złamaniach, których nabawili się na akcji z Harrym. Wchodząc do gorącej wody, staram się pozbyć natrętnych myśli. Chce się odprężyć. Och jak przydałby się Malfoy, to go nie ma! On jest takim genialnym masażystą. Na prawdę zna się na rzeczy. Nie wiem, czy oni tych arystokratów uczą wszystkiego po kolei?!?! Wiem tylko, że przydałby mi się. Cholerny Malfoy! Miałam o nim nie myśleć, a kończy się tak, że myślę o nim cały czas!  Niech to szlag. Zanurzam się pod wodę i wstrzymuje powietrze. Och jak dawno nie nurkowałam. Odprężam się i wynurzam. Powtarzam tę czynność kilka razy. Jakbym myślała, ze może w ten sposób Malfoy zniknie z mojej głowy.

***


Ciemny, grafitowy lokal. Przynajmniej z zewnątrz. Czerwony dywan prowadzący do drzwi głównych. Hebanowych i ciężkich drzwi. W okół pełno latających świeczek o zapachu lawendy i mięty. Magiczna Praga. Uwielbiam. Szczerze wam powiem, ze czegoś takiego po Ronie się nie spodziewałam.  W środku karmazynowa czerwień i perłowa biel dominują nad waniliowymi akcentami. Jest pięknie, miło i przytulnie.  Nastrojowa muzyka i smaczne jedzenie. Och tak.
-Hermiono, może usiądziesz? - mówi Ron, który różdżką potwierdza rezerwację.
Siadam na miękkim krześle, które wygląda jak fotel. Jest wygodne i ciepłe. Miękkie.
Jest tu tak przyjemnie, ze nie mam zamiaru stąd wychodzić. Orkiestra gra nieznaną mi melodię, lekko romantyczną.
-Jak ci minął dzień, kochanie?- pyta, a ja zastanawiam się o co może chodzić. To nie jest zachowanie typowe dla Rona.
-Czytałam cudowną książkę, pamiętasz tę co kupiłam w mugolskim Londynie? Ech, pewnie, nie, ale jest cudowna- mówię wspominając historię Tristana i Izoldy.
-Oczywiście, że pamiętam Tristan i Izolda, prawda?
-Tak, pamiętasz- potwierdzam uśmiechając się szeroko. Od kiedy ma pamięć do takich szczegółów.
-Oczywiście, słonko, a odbiegając od tematu, zamów coś dla nas obojga, a ja skoczę na chwilę na zewnątrz.
-Nie ma problemu.
Ron znika, a ja zamawiam dwa dania szefa i deser niespodziankę. Kilka minut później mój chłopak wracam, a do stołu lewitowane zostają dania. Okazuje się, ze to svickova na smetane, czyli polędwica w śmietanie i houskovy knedlik, czyli bułczany knedel. Och, aż mi ślinka cieknie. Ron opowiada mi o swojej ostatniej akcji, a ja słucham uważnie, starając się sprawiać wrażenie jak najbardziej zainteresowanej. Nagle rozkojarzam się. Za oknem miga mi blond czupryna. Przecież to niemożliwe!
Ron zauważa moje chwilowe roztargnienie.
-Kochanie... o nasz gość.
Na słowo gość doznaję natychmiastowego obudzenia mózgu.
-Dracona znasz z pewnością. A to jego przyjaciółka, Annabeth.
Patrzę nic nie rozumiejącym wzrokiem. Malfoy...cholera, Ron coś wie...
Annabeth jaka znów Annabeth...przyjaciółka Dracona taaak. No cóż długo nią nie będzie, mój organizm atakuje fala nienawiści. Och tak, długo na pewno nie.
Ale doi cholery, co on tutaj robi.
-Mionka, zaprosiłem ich ze względu na podziękowania, wiem Draco, ze to twoja praca, ale jednak mimo wszystko... Zaraz kelner dostawi nam okrycia i cóż może skusicie się na to co my. Jednak Draco jako gość, zamawiasz wino.- mówi uśmiechając się do Draco.
Cóż jednak wszystko jest możliwe. Zapowiada się ciekawy wieczór.