Rozdział 1- Jak to wszystko się zaczęło?

Kiedy w 1991 roku dostałam list z Hogwartu nie mogłam w to uwierzyć. Myślałam, że to jakiś żart. Jednak kiedy w drzwiach mojego domu pojawił się miły dziadek, który okazał się dyrektorem Szkoły Magii i Czarodziejstwa w Hogwarcie. Moi kochani rodzice ucieszyli się, że potrafię więcej niż inni. 1 września udałam się na Kings Cross, od Dumbeldora wiedziałam, że razem z rodzicami możemy przejść na peon 9 3/4 . Dyrektor powiedział nam wszystko. Kilka dni wcześniej. Udaliśmy się do banku Gringgota gdzie moi rodzice wymienili nasze mugolskie pieniądze na galeony. Na ulicy Pokątnej zrobiliśmy zakupy. Kiedy pierwszego września poznałam Nevilla cieszyłam się, że jednak ktoś ze mną rozmawia. Potem poznałam Harrego i Rona.
      Nasza przyjaźń zaczęła się w łazience. Głupio to brzmi prawda? Chłopaki uratowali mnie przed Trollem. Z roku na rok było co raz więcej tajemnic i zagadek, Voldemort, Śmierciożercy, Malfoy, który znęcał się nade mną prawie wszystkie szkolne lata. Ale działo się wiele dobrego. Zyskałam przyjaciół, miłość. Wszystko czego można zapragnąć. Zakochałam się w Ronaldzie Weasley'u gdzieś na wakacjach między trzecim, a czwartym rokiem. Potem był Wiktor, ale to była chwila. Wszystkie uczucia do Rona wróciły ze zdwojoną siłą kilka dni po balu w czwartej klasie. On miał Lawender, a ja byłam zazdrosna jak cholera.
          W końcu w 1998 roku, chwilę przed Wielką Bitwą o Hogwart pocałowałam go, a on oddał ten pocałunek. Magiczna chwila. Jedna z niewielu w moim życiu. Odwzajemnił moje uczucia. Po wojnie zostaliśmy parą, wróciliśmy do Hogwartu. Ślizgoni nas przeprosili, podejrzewam, że nie wszystkie z tych przeprosin były szczere, no ale cóż, czego się nie robi dla wyczyszczenia nazwiska... Skończyliśmy Hogwart, dostaliśmy pracę, bo kto nie chciałby pracować ze Świętą Trójcą. Wszystko układało się świetnie. Było cudownie. Harry oświadczył się Ginn i pobrali się w 2000 roku. Wszustko układało się tak dobrze.
              Kilka miesięcy po ich ślubie w grudniu niejaki Ronald Weasley oświadczył mi się. Byłam szczęśliwa jak głupia. Ta noc, która była potem ech nie zapomnę jej. Była cudowna. Ron jest naprawdę świetnym kochankiem, ale mimo to nie dorównuje JEMU.
           Pracuję jako auror, więc jak wiadomo wysyłają mnie na różne akcje, mimo tych czterech lat od ukończenia wojny. Śmierciożercy potrafią się ukryć. Ale nie o tym chciałam mówić. W styczniu 2001 roku miałam mały wypadek na akcji. Po trzech latach poszukiwań udało się nam znaleźć niejakiego Lucjusza Malfoya. Walczyłam z nim sama. Ron miał w tym samym czasie inną akcje, a Harry jako szef biura aurorów miał wiele pracy. Finnigan dostał drętwotą, a Nott, oberwał petryficusem zostałam sama. Pokonałam go z wielką trudnością. Wezwałam patronusem Harrego i kilku innych aurorów, a sama wykończona po kilku crucio padłam na ziemie. Obudziłam się w szpitalu. Okazało się, ze mim magomedykiem jest syn, człowieka, który wysłał mnie do Munga. Po prostu większego pecha mieć nie można prawda? Ale teraz pechem, bym tego nie nazwała, chociaż może, zależy jak na to patrzeć.
        Gdyby ktoś 15 stycznia 2001 roku powiedziałby mi, że zakocham się w moim magomedyku, chyba bym go wyśmiała, a następnie wysłała na odział urazów niemagicznych. Ups... chyba za dużo wam powiedziałam. Ale skoro już wiecie. To tak, zakochałam się w Draconie Malfoyu. Rok później pobrałam się z moim narzeczonym Ronaldem Weasleyem.
           Czy Ron dowiedział się o moim romansie? Oczywiście, że nie. Czy kiedykolwiek będzie szansa, że stanie się coś dzięki czemu wrócę do Dracona? Wątpię w to. Czy kiedykolwiek będę szczęśliwa? Oczywiście, ze tak. A wiecie dlaczego? Bo moje cholerne głupie serce kocha dwóch tak rożnych mężczyzn. A ja przy jednym i drugim czuję się bezpieczna i szczęśliwa. Jednak kiedy los kazał mi wybierać, najdzielniejsza gryfonka i najsprytniejszy ślizgon stchórzyli. On wyjechał i chyba nigdy nie wróci, a ja zostałam z Ronem i będę z nim szczęśliwa. Chcę mieć z nim dzieci i wspaniałą rodzinę.
            Chcę być dobrą matką, choćby za cenę tak wielką jak moja prawdziwa miłość. Bo w to, ze moja miłość do Dracona Malfya jest,była i będzie prawdziwa wiem i niestety mam też świadomość,że taka będzie. Ale, żeby nie mącić wam w głowach wszystko opowiem. Od początku. Od momentu, w którym zobaczyłam Malfoya w białym kitlu, w mojej sali, w Mungu. Opowiem wam to co działo się cały rok, dokładnie 365 dni, najlepszych dni mojego życia. Tak nie porównywalnych dni, do tych, które przeżyłam z Ronem. Kocham dwóch mężczyzn. Moje serce zwariowało. A ja jestem zbyt dobrą aktorką...
*********************************************************************************

Witajcie:* 

Macie nowy rozdział  następny może jutro no nie wiem ;)

 Dziękuję kochani za komentarze, ale chciałabym ich więcej ;)

Jeżeli są jakieś błędy zwróćcie uwagę. 

Zauważyliście pewnie, ze historia trochę nie zgadza się z kanonem, taki jest plan. Ogólnie dodałam zakładkę SPAM gdzie możecie zostawiać adresy do swoich blogów, Spis treści, w którym  zauważycie, ze historia zostanie podzielona na kilka części i "To nie tak miało, być,a jednak tak jest lepiej" jest to mój drugi blog, 

na który Was zapraszam :D Pozdrawiam :*

CZYTASZ=KOMNETUJESZ